เช้านี้ไม่รู้มีอารมณ์ศิลปินยังไง ถึงมานั่งเขียนบล๊อกได้เนี่ย ฮ่าๆ ความจริงวันนี้นั่งจัดห้อง แล้วเอากระเป๋าผ้าที่แขวนไว้เก็บของจิปาถะทั้งหลายข้างๆ จอมอนิเตอร์ผมไปซัก แล้วรอมันแห้งแค่นั้นเอง แต่กระเป๋าก็นะ กันน้ำผ่าน มันเลยแห้งยากซักหน่อย สภาพของที่เคยอยู่ในกระเป๋า นอกจากขนไปทิ้งบ้างแล้ว ยังกองๆ สุมๆ กันอยู่บนที่นอนอยู่เลย (กรูจะได้นอนมั้ย??) เอาล่ะ นอกเรื่องกันมาละ เข้าเรื่องๆๆ
คุณเคยมีเพื่อนแบบนี้มั้ยครับ? คนที่ไม่สามารถนึกเรื่องราวต่างๆ ออกมาเป็นภาพได้ ไม่สามารถจินตนาการอะไรออกมาเป็นสิ่งที่มองเห็นได้ ใช่ครับ ผมเป็นคนประเภทนั้น ผมอาจมีปัญหานิดหน่อย ทำให้สูญเสียความสามารถในการดึงภาพจากความทรงจำออกมา และไม่สามารถจินตนาการอะไรออกมาเป็นภาพได้ แต่ถ้าเป็นเสียง หรือพวกข้อมูล พวกตัวหนังสืออะไรพวกนี้ ไม่มีปัญหาครับ
หลายคนอาจคิดว่าดี แต่สำหรับผม มันทรมานสุดๆ ครับ เพราะรู้ว่าพ่อแม่ตัวเองหน้าตาเป็นยังไง แต่ไม่สามารถนึกหน้าท่านออกมาได้ ถ้าไม่ดูรูปถ่าย และหน้าตาของเพื่อน คนรัก ประมาณว่า ผมรู้ว่าหน้าตาเขาเป็นยังไง แต่ก็นึกออกมาให้เห็นภาพไม่ได้ หลายๆ คนคงจะร้องอ๋อแล้วว่า ทำไมผมถึงชอบถ่ายรูป และอยากถ่ายรูปเก็บไว้ให้มากที่สุด ใช่ครับ เพื่อที่ผมจะได้ไม่ลืมหน้าเพื่อนคนสำคัญ คนรักของผม และคนอื่นๆ
ตอนนี้หลายๆ คนอาจจะสงสัยว่า ในเมื่อผมมองไม่เห็นภาพในจินตนาการ ทำไมผมถึงวาดรูปสวยจัง พวกเมะ การ์ตูน? อันนั้นมีคำตอบครับ ความจริง ผมเป็นคนไม่ค่อยเก่งวาดรูปนัก แต่ในเมื่อผมอยากจะวาดเล่นๆ เก็บไว้ แต่หัวก็จำอะไรที่เป็นภาพไม่ได้เลย เลยต้องเปลี่ยนเทคนิคการจำนิดหน่อย เช่น ค่อยๆ วาดไปทีละส่วน โดยใช้วิธีจำว่า เส้นตรงนี้ลากไปทางซ้ายประมาณกี่ข้อนิ้ว โค้งประมาณใหน ซึ่งคล้ายๆ กับวิธีลอกลายออกมาจากแบบดีๆ นั่นแหละ ถ้าคนเห็นผมวาด (ซึ่งคงไม่มี) ก็จะเห็นว่าผมหันไปมองแบบบ่อยๆ ลาก 1 เส้นหันไปมองแบบ 3-4 รอบ (เพราะจำเป็นภาพไม่ได้ เลยจำเป็นประมาณว่า เส้นนี้ลากไปทางใหน ถึงตรงใหน)
ด้วยเทคนิคการจำแบบเส้น ทิศทางของเส้น ทำให้พอทดแทนความสามารถในการจำภาพที่สูญเสียไปได้ ซึ่งถ้าจินตนาการ มันก็จะออกมาคล้ายๆ เส้นร่างในพิมพ์เขียวของ AutoCAD นั่นแหละครับ โดยการลากเส้นไปๆ มาๆ บนกระดาษจนเกิดเป็นรูปขึ้นมา แต่ก็เป็นภาระกับสมองผมจริงๆ เพราะกว่าจะนึกแต่ละรูปได้ ลากแล้วลากอีก ฮ่าๆ
รูปถ่ายหนึ่งใบที่เก็บไว้ในกล่องๆ หนึ่ง สิ่งที่ผมจะทิ้งก็เสียดาย จะเก็บไว้ก็ไม่อยากเก็บ อยู่ในสถานะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก หลายๆ คนคงจะเป็นแบบผมกัน รูปถ่ายใบนั้นอาจจะสำคัญกับผมมากจนไม่อยากทิ้ง หรือบางที มันก็เป็นรูปถ่ายของคนที่ผมเกลียดที่สุด ที่ผมอยากจะทิ้งๆ มันไป ไม่รู้สิ ผมเองก็ไม่รู้ใจตัวเองเหมือนกันนั่นแหละ แต่ก็นะ ผมก็คงไม่มีวันเปิดมันออกมาดูอยู่แล้ว (นอกจากหยิบของที่จำเป็นจากกล่องที่ว่า พอดีเก็บนามบัตรไว้ในนั้น)
รูปถ่ายใบหนึ่ง ที่เคยเปลี่ยนให้ผมเป็นอีกคนหนึ่ง
รูปถ่ายใบหนึ่ง ที่เคยไปเที่ยวด้วยกัน
รูปถ่ายใบหนึ่ง ที่เคยมีความทรงจำต่างๆ ร่วมกัน
ถึงผมอยากจะลืมมันไป แต่พี่ชายผมก็บอกว่า….
จะลืมไม่ได้เด็ดขาดนะ เพราะถ้าเราลืมมันไป ก็เท่ากับเราไม่ยอมรับในอดีตของตัวเอง และถ้าเราไม่มีอดีตของเรา เราก็จะไม่มีปัจจุบัน และอนาคต เพราะอดีตคือบทเรียน ปัจจุบันคือสิ่งที่เราเลือก อนาคตคือบทเรียน รวมกับสิ่งที่เราเลือก รวมเป็นอนาคตของตัวเอง คนที่ไม่ยอมรับในอดีตของตัวเอง ก็เหมือนไม่ยอมรับในตัวตนของตัวเอง เพราะฉะนั้น น๊อตห้ามลืมมันไปเด็ดขาด
